Letter from Bashir Ehsani, a Baha'i student at BIHE.

Dear IPW editor,

I would like to draw your attention to a letter that my friend Bashir Ehsani wrote, upon my request to be read in our Education Under Fire Campaign in the Bay Area, California. Bashir is an education and children’s rights activist. Last year, he was sentenced to two years in prison and three years suspended sentence. He is a member of PCED (Population of Combat against Educational Discrimination) [see here and here] and is a senior at BIHE (Bahai Institute for Higher Eduction) majoring in computer engineering.

Warm regards

Fares Hedayati
—

Last year, education and children’s rights activist Bashir Ehsani was sentenced to two years in prison and three years suspended sentence. Ehsani is a member of PCED (Population of Combat against Educational Discrimination) and is a senior at BIHE (Bahai Institute for Higher Eduction) majoring in computer engineering. He wrote this letter.

For years, we as Baha’is have been deprived of the right to education as part of our everyday lives. It is as if our foreheads were all branded at birth with a stamp of discrimination.

It has not been uncommon to hear swear words yelled at us in the classrooms, to be expelled from grade schools and universities and to have the word “incomplete”, mysteriously written on our transcripts – a word hundreds of us have heard as the excuse for our expulsion.

However, we did not get used to it. We did not surrender. We established our own university under the most challenging circumstances. We kindled a light in such dark days in Iran, by which hundreds of us young Bahais could slowly pursue our dreams. Even this, eventually, was not tolerated. The government officials attacked it over and over. They closed the university centers several times and interrogated our classmates, to put out this shining light.

Today, more than nine months have passed since the attacks on the “Baha’i Institute for Higher Education”. Our professors have been behind bars for several months instead of teaching classes. The government officials intended to turn off the lights of our last hopes in Iran, but instead so many other lights were turned on in all other parts of the world in support of the cause of our higher education. So many voices were raised all over the world that echoed our cries in Iran.

All these years, we fought for our right to a college education. In return, we received imprisonment, threats, arrests, summons and compulsory exile. However, we held on to hope, our only and greatest asset.

Our friends and family went to prison and did not deny their beliefs, our professors were summoned, and so many of our friends had to leave their homeland to pursue their dreams elsewhere.

Many of those who emigrated were not escaping or fearing these problems. Rather, they left to be our voice. They went to tell the world about their innocent friends in Iran. Those who stayed stood up in Iran to search for their dreams in their own country and construct their land as a heaven to fulfill their dreams.

In the path of change we have opened, we are not alone. We have so many dissident friends who are experiencing expulsion from universities as well. If we are pursuing change, we should raise our voices in unison.

Our pain is a shared pain. Our cry is a shared cry. So this pain cannot be cured by each one of us separately. We should be each other’s voice and work together. We should put an end to our separate efforts. The more they attack us, whether we are in prison or in exile, we are labeled as “incomplete documents” or “starred student.” Whether we are Kurd or Fars, our message is clear: we will not be silent. We have the hope of a life with equal opportunity and freedom in Iran, the hope of an education without discrimination, the hope which cannot be taken and gives meaning to our lives.

It may be difficult, but one day we will be able to study at universities in Iran, and we will sing the song of freedom and equality. Until that day, we will not stop working hard.

[signed] Bashir Ehsani

— Original letter in Persian —

سال‌هاست که محرومیت از تحصیل قسمتی از زندگی روزمره‌مان شده است. گویا

وقتی به دنیا می‌آییم تبعیض بر پیشانمیان حک شده است. ناسزا گویی‌ها در

مدرسه، اخراج از مدارس، اخراج از دانشگاه و “نقص پرونده“، واژه‌ای که در

این سال‌ها هزاران تن از ما را پشت خودش قرار داد، تا ما را از تحصیل

محروم کند دیگر بخشی از زندگی‌مان شده است.

با این حال عادت نکردیم، تسلیم نشدیم. دانشگاه‌ خودمان را با سختترین

شرایط تاسیس کردیم، چراغی روشن کردیم که در تاریکی‌ این روزهای کشورمان،

به دنبال رویاهایمان خرامان خرامان حرکت کنیم. اما آن را نیز تاب

نیاوردند. بارها بر آن نیز تاختند، بارها مراکز دانشگاهیمان را پلمپ

کردند، اساتیدمان را بازداشت کردند، هم‌کلاسی‌هایمان را احضار کردند، تا

چراغی را که افروخته بودیم خاموش کنند.

امروز بیش از 9 ماه از حمله به موسسه‌ی علمی می‌گذرد، امروز ماه‌ها است

که اساتیدمان جای کلاس‌های درس، در زندانند. خواستند آخرین کورسوی

امیدمان به تحصیل در ایران را خاموش کنند، اما چراغ‌هایی در سراسر دنیا

برای حمایت از تحصیل ما روشن شد. صداهایی که خواستند بازتابی از فریاد ما

باشند.

در این سال‌ها برای حق تحصیل خود جنگیدیم. اما سهم ما سال‌ها زندان،

تهدید، بازداشت، احضار و تبعید اجباری شد و امیدی که بزرگترین سرمایه‌ی

ماست. نزدیکانمان به زندان رفتند تا سر خم نکنند، اساتیدمان احضار شدند

تا دیگر تدریس نکنند، دوستانمان مجبور شدند ایران را ترک کنند تا

رویاهایشان را در جایی دیگر دنبال کنند.

بسیاری از آن‌ها که رفتند، فرار نکردند، از مشکلات نترسیدند؛ آن‌ها رفتند

تا پژواک صدای ما باشند، رفتند تا نماد مظلومیت دوستانشان در ایران

باشند. اما آن‌ها که ماندند، ایستادند تا رویاهایشان را در سرزمین خودشان

جستجو کنند، ماندند تا کشور را جایی برای برآورده شدن رویاهایشان کنند.

در این راهی که برای تغییر آغاز کردیم، ما تنها مظلومانش نیستیم، ما تنها

فریادش نیستیم. دوستان دگراندیشی بسیاری دیگر چون ما طعم تعلیق، اخراج و

ستاره‌دار شدن را چشیدند. اگر تغییری می‌خواهیم باید از آن‌ها نیز

بگوییم، درد‌های آن‌ها را نیز فریاد کنیم. درد ما درد مشترک است، آه ما

آه مشترک است، جدا جدا درمان نمی‌شود. باید صدای یکدیگر باشیم، باید

فریاد یکدیگر باشیم. باید بر جدایی‌هایمان پایان دهیم.

هر چه بر ما بتازند، در زندان باشیم یا در تبعید در کشورهای خارجی،

نقص‌پرونده‌ای باشیم یا ستاره‌دار، کورد باشیم یا فارس، پیغام ما روشن

است، لحظه‌ای سکوت نخواهیم کرد. رویای برابر و آزاد زیستن، رویایی تحصیل

بدون تبعیض در کشورمان، رویایی که گرفتنی نیست، رویایی که زندگی را برای

ما معنا می‌بخشد.

شاید سخت، اما روزی خواهیم توانست. روزی در همین نزدیکی‌ها، پشت میزهای

دانشگاه خواهیم نشست، و سرود آزادی و برابری سر خواهیم داد.

تا آن روز آرام نگیریم…

بشیر احسانی

—

Source:

Mr. Fares Hedayati <[email protected]>